Kiedy wychodziłam za mąż, moim największym zmartwieniem było to, jak wyjdę na zdjęciach. Znałam siebie tylko z nieudanych fotografii z imprez oraz całkiem ładnych - ale jednak - selfie. Większość par od razu to mówi: Misia, my nie umiemy. Michalina, nie nadajemy się, ale może coś z nas wyciśniesz.
Zawsze wtedy mam ochotę powiedzieć: Nie? No to patrzcie! I wtedy razem patrzymy na to, jak rośnie Wasza radość z bycia fotografowanymi.
W mojej fotografii szukam przede wszystkim Was. Staram się oddać Was takimi, jacy jesteście, z podkreśleniem tego, co macie najlepsze. Od jakiegoś czasu nazywam to zjawiskiem „jakieś pary”. I wcale nie chodzi tu o bycie „jakimiś tam”, ale prawdziwie „jakimiś” - z unikalnym zestawem cech charakteru, rysami twarzy czy upodobaniami. Tego szukam w każdym ślubie, bo uważam, że najlepszy reportaż to ten, który oglądacie z radością patrzenia na Was. Bez uczucia skrępowania.
Moje doświadczenie pokazuje mi, jak pary otwierają się już podczas sesji narzeczeńskich, które są miłą wprawką do dnia ślubu. To niesamowite jak szybko zaczynacie lubić bycie fotografowanym i opowiadacie o sobie - często o najintymniejszych sprawach. Dzięki temu budujemy relację opartą o najważniejsze - o wzajemne zaufanie. Ogromnie sobie to cenię.
